Ragnar was niet zo van de kou wat lastig is als noorderling waar groepsdruk hem
zo ongeveer het ijs op duwde. Hij was zelf meer van de korte broek en de slippers om de dag mee door te wandelen tot lange avonden schreeuwden om volle glazen naast borden vol gegrilde dieren. Een harde klap haalde hem ruw uit zijn gedachten toen zijn ene ijzer weggleed in een diepe scheur en zijn voorhoofd onderweg naar een zekere landing op hard zwart ijs.
wakker geslagen
laat ik mij laven
met je straffe
vlakke vlagen
zal ik slaafs
je straf verdragen
spuw jouw wraak laf
in mijn naakte hals
verlaag eigenwaarde
tot enkel ziltig water
glashard, verstild
stilwit lijkt verslagen
waarom zo woest tegen mij
de amper uitgeslapen ik
je komt kil tot mijn warmste laag
die enkel lentelicht verdragen wil
is dit hier nu echt jouw laatste snik
laat je mij dan eindelijk vrij
Kou waait door al je lagen
geeft hier warmte voor terug
wanneer je loopt zonder te vragen
lekker langzaam, niet te vlug
Poolwind
Voor vandaag
is de lente
even niet te vinden
Weggevaagd
Licht trekt ons naar buiten met
de warmte als belofte
Straft ons daar met ijzige zweep
verpakt in noordenwind
Fris
Koude nek
Boven warmer hart
Buiten in de zon
Lentegroen
Wachten op de zon
die onze bollen aait
met welverdiend licht
evenzoveel warmte
Winterwraak wacht
witte kleffe plakken
op even bleke snoet
verdampt in lentezucht
Allememachies
sprak Bassie ooit
Wat een weer
Alsof de douche
met me meeloopt
maar dan ijskoud
en heel gemeen
Dan die wind man
Alsof de föhn
op hol slaat
maar dan ijskoud
Mijn haar zit wel prima
rouwens
En we verlangden zo naar rode oren
Dito wangen en vingertoppen
Tenen die gilden van de pijn
Sneeuwvlagen
Die stiekem onder je sjaal kropen
Kraakstappen
Die je lieten ploegen en ploeteren
De winter lijkt te zijn vergeten
In hooikoorts weggesnoten
