Gedichten die jou raken waar het hoort
in mijn eentje door een buiten
wijdse vertes vol met vleugels
stilte wachtend op gedachten
zwerven over onbekend terrein
grijze luchten die langsrazen
slome koeien zien gras grazen
verbaasde schapen nablaten
uren enkel met mijzelf praten
woorden rijgen met eigen klank
een glimlach als blijk van dank
schateren bij voldoende drank
met jou hier hangen op de bank
zij blies gestapelde vragen
dwars over koppen vol schuim
om elders breinen te verstoppen
liet deze koude dag
voor wat in eenvoud was
voorbijgaan in verwonderen
zij liegt glashard in haar spiegelen
legt alle afstand naast zich neer
bedriegt ogen, steelt gegeven tijd
brengt mij het wad en het waarom
aan de verte sluipt ze weg
en laat een grijze stilte los
overvalt ons met dit eindig
geeft laatste loodjes troost
lijsten lijken ineens
als stroop te kleven
aan al wat moet
net nu ik zo graag
nog heel even
vertraagd
in deze leegte
van stil beleven
was verbleven
niettemin geloof ik vooralsnog
weliswaar met ook een maar
hier en daar een paar
nochtans in volle overgave
in de kracht van de nacht
tot aan de dag met een lach
verwonderd verbleven
in niets anders dan
wat prachtig is
mag ik alles
tot mij nemen
opslaan, bewaren
voor een somber straks
zoals je wel eens even zit
denken dwarrelt rustig weg
met een laatste restje licht
je alleen nog maar bestaat
zo ver ik kijken kan
genieten van waarnaar
ik slechts wijzen kan
storm van water valt razend
op weg naar lager gelegen later
steenkoud, gesmolten vanuit
ooit vers gevallen vlokken
neem ook mijn twijfels mee
op uw reis naar diepe meren
laat ze vertraagd verdunnen
tot de resten van wat was