je dacht laat dat
nat van vannacht
zat van mijn hard
ik staakte de jacht
je lacht en praat wat
mijn zaad wacht, staat
paraat voor de daad
de lat prat en paraat
ik vrat je vacht vast
lijmde de pracht
je warme naad
vol boterzacht
Maand: oktober 2023
Hart
laad hem op
en laat hem aan
jouw hart
leef buiten de lijnen
knip ze door
open deuren
sluit niemand uit
geen schamen voor gestuntel
struikel zonder duiken
wees dat mens
wat bestaat
Weggelopen
dikwijls loopt mijn denken weg naar toen
ik was nog niet half de man van vandaag
legde lappen hard over weke delen
tot ik brak in de dag, jij mijn wroeten zag
het geploeter door verlegen, de schroom
te tonen hoeveel leeg er in mij woonde
ik leefde achter de schijn van laffe lach
jij bracht mij boven – zette binnen buiten
liet mij laven aan licht van eigen zijn
Druk
wat doet mij toch zo wankelen
op hoge adem kruip ik door de dag
en lange tanden kauwen dromend
ik lijk wat kwijt, kijk plompverloren
zo doortastend als ik immer was
Tot jij
vergat wie er was
naast jou lag
jouw alles vrat
wat je maar gaf
tot voorbij het zat
gulzig dronk
van elke drup
je kruimels nam
er genoeg aan had
Lijdzaam
laat mij lijden in dit lot
stenig mijn vege lijf kapot
maak al het zacht plat
vlak de dag af – tot het donkert
het zal immer vergeven
je handen willen warmen
al stolt wat je verwondert
Stop
weet je lief
laat maar los
het hangen aan
en hopen op
het wensen van
wat niet kan zijn
zonder verwijten
met ons zacht
ik ben er nog
in het altijd
en alles straks
zal blijken
Vermist
ik zwom al weken in mijn weke dood
kou was er niet meer, er was niets
maar in het alles om mij heen
bleef het willen weten
een zee begroef niet fijn, te onzeker
Mijmering
handenvol was vergeven aan het lege
liep mank weg met het lauwe water
of sloeg mistig tegen koude ramen
waar tranen sliepen op de vensterbank
Bovenop
je leek te dansen
in een wereld boven mij
gesloten ogen genoten
huid school onder zilte dauw
je besloot met je lijf alleen
alles in je op te nemen
zoog op wat er was
tot aan vergeten