Gedichten die jou raken waar het hoort
ik zal mooi naar je zwijgen
alleen kijken hoe je lacht
dansend door de kortste nacht
dan andermans hand vastpakt
glad vergeten hoe het was
ik zal je goed begrijpen
pluk jij jouw mooiste dagen
is wat ik je zou willen vragen
draag enkel warme zonnestralen
en zwijg mij nog eens terug
het is goed zo het nu is
beter helen van de schrammen
dan ze likken bij het schrijnen
ze zullen snel verdwijnen
het beurs, de deuken kosten kruim
geef ze de tijd, de ruimte, je strelen
woorden raken zachter dan je zwijgen
dat wat wordt uitgesproken niet geloven
slaat gaten en kloven zonder mededogen
wees gerust mijn liefste lief
het zonder ons zal slijten
zoveel eerder dan je denkt
ooit zacht vervliegen in begrijpen
je eenvoudig beter af bent
over de plek waar ik graag kwam
hoe het warmde als men mij staan zag
hoe dan de lucht brak en alles open lag
het rook er zo lekker naar later
naar uren praten aan het water
naar lange stiltes met één hand vast
het ergens weten van een eindig
maar zacht gedeeld in het vandaag
Luister mij
als het zwijgen van mijn lippen loopt
Luister mij
Ik zag mijn einde ineens onverhoopt
Luister mij
al lijken tranen al lang opgedroogd
Luister mij
het is het bang nog wat door mij kroop
Luister mij
ik lijk wel dapper maar het donkert soms
Luister mij
het is begrijpen wat zacht zalven zal
Luister mij
ik zoek mezelf weer zonder twijfels
Luister mij
ik fluister jou, dankjewel voor niet ontwijken
laat het tevens glanzen, je blozen
na het klam glijden, dierlijk vozen
zweten voorbij het naakt beleven
gulzig grijpen van totaal volmaakt
laat mij ook voelen dat het raakt
al het missen naar mij smaakt
belijd het ons tot aan vergeven
en minder meer dan huid en naakt
echt tellen doe ik
ze al lang niet meer
mijn enthousiaste malen
van het kwispelend blij
daarna – de luide rem
dralen, ietwat schamen
terug in mijn vervuilde hok
pas geheeld gehavend
smaakt nu bitterzout
ik, ik leg mijn oude kop
met diepe zucht
op verstuikte poot
zo net na waken
ben ik alleen dat
pluk de dag vast
laat wat rest los
loop mijn zwijgen
droom naar later
eenmaal uitgevlogen
buitengaats
draai jij je ooit eens om,
vol leedvermaak
voor je verdergaat
in het laffe achterlaten
volgevreten met wat was
als nooit geweest vergaat
je ademde hem aan – de berg
in al zijn ongerept rekte jij je luid
gaf je over en vlak voor het gaan
bracht hij antwoord in een lach
de kracht die je voelt, soms mist
is daar en hier, waar jij ook gaat
omdat jij hem al in je draagt
zal het er zijn wanneer ogen kruisen?
straks, bij verkennen na zo lang geleden
smeulend, ontvlammend bij weer weten
slijt liefde of leeft het verder, geborgen?
hoe bewaar je iets wat licht vraagt?
zonder te vergeven aan de wind
de kilte van de nacht, het alleen
dek je het af met klamme dekens?
rustend tot hernieuwd ontwaken
als oud graan in los zand
bij de eerste rake traan, of
ben je vergeten wat het was?