Gedichten die jou raken waar het hoort
de nacht luistert stil naar wat ik zeg
begrijpend knikt ze, schudt haar hoofd
zwijgt lijdzaam in vertrouwen
kijkt zwijgzaam in de touwen
waar ik hier verdoofd verblijf
kil verdrijven je laatste woorden
nu nog onbegrepen
maar net toch uitgesproken
geef mij al je protesteren maar
ik gooi ze wel even voor je weg
trek je twijfels lekker langzaam uit
en geef je over aan wat ik zeg
nu ik heel open
over dichten dicht
over het eenzaam opgesloten
en wat nu weer weggestopt
diep verborgen en begraven
hoezeer ik soms mezelf niet ken
en daar niet over wil praten
zit ik stil in dit donkere hoekje
met mezelf opgescheept
en een notitieboekje
dommerik
blikt verschrikt
zoals de ree
vlak voor de koplamp
verlicht
onverhoopt sloop een spoor
van onteerde weifeling
door donkere kamers van
dit bloeddoorlopen lijf
een slingerende lijn
vol vertreuzelend slijm
gelardeerd met intentie
glom zacht, schaamtevol
grijp me vast
bij mijn haar
in mijn nek
maak me gek
bijt dan zacht
op mijn lip
toon begrip
proef de pijn
zet je nagels
schrap in mij
voel ons hart
samen slaan
schreeuw hard
laat dit hier luid
in nu bestaan
begrijp me vast
nu de dag zijn oog verkleint
kil wintergemoed verschijnt
zal de geest gitzwart verdwijnen
op zoek naar mijn geheimen
Ik wil je niet remmen in je bloeien
en sta nimmer in je licht
maar laat mij die laatste takjes snoeien
want de herfst is weer in zicht
kwam je maar weer eens neus op neus
waar wij ons niet kunnen verhullen
in die mist van loze woorden
of gewoon een andere keus
lag je maar weer eens huid op huid
onze warmte delend in het samen
wij alleen onszelf maar hoorden
en ik straks mijn ogen sluit
zat je maar weer eens op mijn schoot
met je handen op mijn natte borst
zachtjes deinend, onszelf verloren
en je zichtbaar weer genoot
zoals in schaarste de waardering groeit
sterft hij in het duister van de overvloed