Gedichten die jou raken waar het hoort
ze lieten mij wankelen, de stenen
braken beide benen bijna, boos
balancerend tussen koude sporen
tram, vanwaar ze alsmaar kwamen
vrachten vol verveeld en gevreten
sjokkend achter mokkend samen
niets nodig en al evenmin te doen
schepten zij zakken vol troosteloos
kauwend op ellenlange tanden
zo doodde men een onvoltooide tijd
onderweg naar roemloos nooit
kijk op mij neer
bevrijd mij, nog een keer
ik geef meteen mijn alles over
met dat gedraai en je betover
was toen daar maar voorbij gelopen
ik word ooit knettergek van al ons wij
was toen daar maar voorbij gelopen
met dat gedraai en je betover
ik geef meteen mijn alles over
bevrijd mij, nog een keer
kijk op mij neer
zij lijkt te rijpen met haar schijnen
wars van verborgen, steeds verdwijnen
klimt dwars door grijzige gordijnen
strooit gul haar groots op al het kleine
weet je lief
ik ben vergeten te bedanken
nog wat verloren in het zonder
weet je lief
ik was mezelf niet meer
voor jij mijn oude mij vond weer
weet je lief
ik ben vergeten te bedanken
mijn ogen wennen traag aan hier en nu
het nieuwe, verse, nog frisse ongekend
ik kwam hier gisteren en ga vandaag
of morgen, neem mee dat wat ik draag
het moeten diep begraven naast bezitten
de tijd duwt enkel de zon en de planeten
zo slijt ik laatste uren in volmaakt alleen
en beleef door dit waaromloze waarheen
ik wilde vroeger mijzelf graag zijn
was best tevreden
mijn zacht, verlegen, pas spreken
nadat ik iemand had begrepen
gaf gul dat wat ik zelf zo zocht
in de ogen die voorbij mij keken
vandaag vloeit in vlagen later
lengt zich aan met fris gefluit
bereikt mijn ontevreden waken
en zingt het leven met mij uit
ik vrat je op, het daar naar hier
met gemak, zonder kauwen
slikken en weer door
ik zag je kijken, voor mij staan
met huid kleedde jij je zachtjes aan
je glad vond ongeschoren
je vrat mij op, van daar naar hier
gleed dwars door alle afstand heen
deed mij verdwijnen in je vrij
het blijft gissen vaak, het somber
valt het binnen zoals inspiratie doet
zonder kloppen voor de deur staan
of voor je neus ineens met een hallo
naast je in het donker draait het om
ademt tegen je op, maakt je wakker
al denk ik eerder aan het overdenken
blijven graven in lagen losse aarde
ik wel wist dat het daar ergens lag
je graaft soms
harde woorden
in mijn rauw
ze vloeien
smeulend
door geaderd
bloeden mijn eindig
stollen bruinzwart
bovenhuids
scheuren hard af
wat vast zat
breken dwars door
mijn laf hart
keren me om en
spitten mij uit
laven zich gulzig
aan mijn tranen