Tag: verlangen

alleen met mijn donker
zwelgend in van alles onder
wat smeult van binnenin
waar niemand komt nog

ik zo verdwaal soms
vergeten, vergeeld
verschrompeld
verdronken

daar denk ik vaak aan
wat maakt mij bijzonder
wie ziet dat wat er leeft
zo aan mijn schedel kleeft

zet felle lampen aan
en laat mij stralen
luister zonder huiver
tot aan voorbij voorbij

zelfs hier in mijn meest alleen
het verste ver, voorbij verloren
weet ik, opdat ik nooit vergeet

bestaan bestaat niet zonder wij
je blijkt vervlochten met het mijn
en voelt het overal als samen

het is er altijd
wel ergens
wanneer je iets ziet
dat wilt delen
het al voorbij is

het even sombert
lastig blijkt
iets onvoorzien
je dat wilt delen
het voorbijgaat

je lijkt gevangen
tot aan bevrijden
een zoen, knuffel
jouw zachte stem
voelen dat je er bent

liefde wordt niet gewogen
vanaf daarboven als
één felle blik verovert

ze schuilt wat en schuifelt
beluistert je gefluister
voor haar val klapt

je bent verloren
totaal – en dat al
van tevoren

als oude tak brak ik hard af
lag laf ineengedoken
stond op
vanuit zelfgegraven graf

zag naar wat er wel was
twee herten in de verte
een buizerd boos op
mijn iets te roekeloos

daartussen kleuren
een stil gevuld met fluiten
door licht omlijst alleen

zoveel woorden
heb ik voor je over
ik zal ze zwijgen lief
slechts beschrijven
op wat zachts
soms wat somber

het is wat ik doe
wie ik ben

ze zullen je bewaren
strelen over wang
ietwat steken eerst
vooral in het begin
maar weet dat

met elke zin
ik aan je denk
ruik aan je huid
en kus op je buik
niet vergeet
je weet

er doorheen
schrijf je altijd
in het alleen
samen

met een rijtje
pasgeboren woorden
nog wankel
op de poten

de eersten
na de punt
stil drogend
aan de zilte lucht

in voltooid
voorbij

dat gevoel dat je stilstaat
niet vooruitkomt omdat
steeds iemand voor je staat

vol met jou, leef jij onderhuids
kleurt zijn hele dagen vol
zet zijn binnen aan met open

jij bent het licht van leven
zijn schitterende volle maan
en hij de rem op je bestaan

aan je voeten in eenvoud
zie je wat er is in eigen zwart
blijkt hij je schaduw overdag

knip de lijnen vrij – leef je eigen jij
het is het restje jou en mij
dat hier vervliegt en jou bevrijdt