hier en nu in het staartje van vandaag
proost ik alleen op alles wat bestaat
prijs de liefde en de vriendschap, het wij
waarin gebreken knuffels krijgen
kwetsbaar schittert in de nacht
Schemer
Tag: samen
Kwijt
mijn lijf en ik lopen lichter
in ons beider krom
hebben geen idee waarom
alsof wij langzaam vergaan
er hingen hele repen vlees
een poos geleden
wij zijn onszelf vergeten
nu we eindig leven
Nieuw
zweven van verlangen naar verlaten
en hangen tussen beter weten in
landen op kussens zonder schaamte
ik hou je vast, want dit is het begin
Geef
je breekt mijn geven weer open
door ook jouw breken te geven
om oude muren heen te leven
met je veel teveel aan houden van
zacht krabt wijs van hoofd naar hart
bloedt rood in steeds vergeven
vloeit naar onvoltooid verleden
Lustig
ik rook het luid – je lustvocht
waarin ik bestond, weer opstond
welriekend in het vorig vrij
ik mocht weer proeven van het wij
van het klam alzwetend geil
ik smeerde ons
aan al je rond, langs lijnen van rug en dij
van het kronkelend geweifel
je kalme deinen op het rauwe mij
ik kuste gulzig tussen plooien
oh, al dat moois wat jij daar vleide
het overbodige verleiden – je had me
we gaven over
aan het glazig glanzend
het niet gedurfd
laat staan gedaan
jij glom je bazig, mij zo meester
zinnenstrelend ruwde jij
jouw zijdezachte stoppels
langs mijn allerbeider slapen
zag ik je warms streng naar mij gapen
je kookte vrijwel – vrat mij op
Door
stap je mee over de schaduw
langs de randen naar het volle licht
in later staren met de ogen dicht
te sterven op wat er voor ons ligt
Hoek
in de hoek van de kamer ligt verdriet
je ziet het drogen, verder niet
het zijn niet enkel de lagen tranen
bovenop een bodem van gemis
het lijkt een immer onbegrepen
verbijten in het ongewis
blijkt het besef vooral
dat alleen blijkbaar
mijn alles is
Sip
hoe de dag krult over bladeren
het goed vloeit door mijn aderen
hoe je blik breekt bij mijn boos
het gemis snikt – bodemloos
hoe de nacht naar adem snakt
het alleen alleen voelt ongemak
hoe tijd vertikt in onbegrip
het je verstikt en splijt
Teveel
voel jij jou ook soms
opgesloten in alle vrijheid van de hypotheek en wat er allemaal zo nodig moet nog tussen vandaag en eenzaam sterven, al het ongekende wat steeds dichter op je huid kruipt, zoals opengekrabde muggenbeten kunnen schrijnen en jeuken tegelijk tot aan bloedens toe
dat wanneer je alles nu vandaag niet plukt, vreet, ziet, weet, kust, streelt, hoort en speelt het straks eenvoudigweg te laat is, de tijd verspeeld, vergeven
je nog gebukt met de rollator strompelt met gemopper voor alles uit wat je spijt in plaats van glunderend achterom te kijken naar volmaakt voltooid tevreden
of voel jij je anders ook
Vlug
draai jij jouw krullen in een lach
en ik dans volgzaam naar je pijpen
laat ze maar los en mij begrijpen
ook deze doordeweekse dag