ze keek als doffe glazen voor de afwas
alsof ze nog niet af was, liep zwijgend
ongewis van mijn gemis
verkoos ze levenloos aan zijn klauw
dichte mist dreef door haar haren
ze leek kwijt, wat het hare was
telde slechts knopen in zijn pas
gekooid in een nooit meer mooist
de glans van toen viel weg in zwart
verdween tussen gebarsten tegels
gebroken in zijn nog te bouwen val
de rotte grijns droop vettig van je gal
