Gedichten die jou raken waar het hoort
ze keek als doffe glazen voor de afwas
alsof ze nog niet af was, liep zwijgend
ongewis van mijn gemis
verkoos ze levenloos aan zijn klauw
dichte mist dreef door haar haren
ze leek kwijt, wat het hare was
telde slechts knopen in zijn pas
gekooid in een nooit meer mooist
de glans van toen viel weg in zwart
verdween tussen gebarsten tegels
gebroken in zijn nog te bouwen val
de rotte grijns droop vettig van je gal
Schreeuwen verstoren pas geschapen dromen
Scheuren schone slaap uiteen in grijze schemer
Schimmen lopen schuw naast verloren eenzaamheid
Schampere lach klinkt nu aangezichten
zonder monden hard vallen zonder tanden
Schrik in bloeddoorlopen ogen
harde zwarte tranen brakend
Schokkende lichamen zwijgen plots
Schuimend schallen zij laatste wensen,
stervend in eigen nutteloos verwijten
Schaamteloos getuigen de doden
nu ik ook eigen ogen moet sluiten
Zwemmend in diep zwart niets
zweef ik tussen twijfels en vragen
Ondersteboven draai ik mijzelf
op zoek naar adem
uitgeput op mijn rug
Een ruwe steen drukt op mijn borst
trekt mij naar de bodem
van deze kille natte diepte
Druppels water dringen
in gesloten mond wanneer
ik als een vlinder
het lot bevecht naar het licht
Logica bemiddelt stroperig
tussen blinde paniek en acceptatie
tot gelijkmoedigheid
het roer in handen neemt
in deze angstige droom
vol bizarre willekeur