Dichters boren gaten in je ziel
Scheuren oude wonden open
Slepen je aan je haren mee
Tot oud bloed sporen trekt
Woorden lijken ze te horen
Die van binnen buiten vloeien
Voelen wat ontroert en raakt
Krabben zich zo langzaam open
Geven hoop als hij verloren lijkt
Laten huilen van de lach
Of je achter, vol verbazing
Verleid tot verder reizen