je ziet haar staren, de schemering
streelt je toch al gouden schittering
in laatste resten licht
vlak voor verhuizen naar de nacht
vult ze jou met al haar zacht
en doet beide ogen dicht
Slapen
Maand: mei 2024
Alles
je bent de dagen die maar duren
korte nachten vol van laatste glazen
opstaan in onafgemaakte dromen
die wolkenvegen als penseelstreken
terugrollende kiezels aan het strand
trillend licht boven rimpelend water
de zoen die om meer blijft vragen
je bent eenvoudigweg nooit af
leeft je nu tot in ons later
Klam
ik kwam zacht
over je teder gekropen
je hield mijn hard vast
tot ik vast zat
in het strak
je warme nat
verlost van ballast
geven we over
en laten we los
verloren in bekoren
luid te horen
hoe al het wij past
in dit tezamen
Nu
waar nu voor het grijpen ligt
moet later nog maar blijken
neem het in je op
en jou omarmen
verrijken mettertijd
Altijd
mocht ik jou ooit genoeg zijn
teveel, te vaak, te wat ook maar
weet dan wat ik voor je was
mij meer gaf dan ik kon geven
Leeg
in het dichtbij woelde de afstand
met scherpe klauwen vol ongeloof
altijd voelend achter al te laat
sleepte leegte terug in diep verscholen
naakte waar scheen fel in onze ogen
keek binnen – naar te vaak gebroken
waar enkel glas schitterde in afwezigheid
stil de kilte blies als nooit tevoren
Knagend
het slentert voor mij uit
mijn geweten
schopt stenen van mijn pad
duwt dwarse takken vast
maakt de weg vrij
voor vergeten
Gesmolten
zie de boter in de pan, vanaf de rand
zo ook glij ik even weg, onderuit gekeken
jouw wit als eerste licht op lentedag
lach mij zacht toe, eenmaal aangekomen
grijpt ons vast, zet dit hier samen stil
lijst nu lustig in, hangt dampend na
Drup
je sijpelt zacht door altijd heen
overal en ergens kom ik je tegen
straks, in de stilte vol venijn
het plots besef van mijn alleen
als de straf na koude regen
vooral dan zal jij er zijn
Toen
hoe jouw vroeger aan mij krabde
langs maar pas gestolde korsten
verschraalde plekken onderhuids
dat niet willen weten wie daar was
zijn vingers streek, je zuchten deed
naar wie je destijds ook zo keek
het schrijnde even lief
want je leeft in mij