gek hoe iemand aan je plakken blijft
die overduidelijk los wil, niets meer weten
steeds als een steen in je zool blijft tikken
met elke stap haar kille krassen maakt
niet op lijkt te willen drogen aan de wind
nieuwe vlagen koud over wangen gooit
zo’n oude breuk in je arm die even zeurt
je terugbrengt naar hoe hard je viel ooit
snoeren in een la die nergens meer passen
je komt ze tegen, houdt ze nog eens vast
die vragen waarop het antwoord mist
ze komen zagen vaak als het eens stil is
