er lag wat zand nog op je buik
want het knarste na mijn kus
het proefde heerlijk naar zopas
zoetig achter zilt, naar enkel wij
er lag zoveel meer rondom ons
het voedde het licht in onze lijven
droeg zware zuchten op te weinig tijd
zoog wellustig zweet de diepte in
we waren één, plakten als verlijmd
verdwenen in intens tevreden zijn
keken verlegen naar beneden
kusten knarsend zonder spijt
