vooral nu stilte op mij kruipt
tegen het einde van de dagen
voel ik hoezeer jij in mij huist
mijn thuis na al het jagen
het schrijnt, de afstand
het weten ook
dat is wat is, wachten
naast het niet verwachten
hangend tussen eens en altijd
waar je alles warmt van mijn grijs
ik als zo vanzelf vermij
