kilte trekt strelend door mijn vest
nu ik mij alles aantrek wat je zegt
draait mijn denken naar het duister
tijd sijpelt tussen oude stenen weg
er resten steeds minder dagen
vol met nooit geplukte vruchten
van al het ongeziene mooi
gekooid verbleven, beef ik even
breekt dit leven zich al wrakend uit
versterven kreten in rauwe leegte
