er kropen krabben over onbegane paden
krakend stervend onder mijn zwaarte
en ik, ik keek naar het licht
er slopen slakken slibberend met ze mee
traag maar voort op hun ongehoordst
ze zwegen samen voor het leven uit
er dansten maden door kadavers
ze vraten van de laatste resten lust
tot aan het wit van uitgebeend lot
