nu steeds die haren voor je ogen
mis ik wat zo verslinden kan
ze zich sluiten in mijn verwen
mijn geheel en al in zich opnemen
van de top dan tot bij mijn been
beademt, het mij ontneemt
het kloppend stijf bestrijkt
met heel je bovenlijf
bespeelt in kundig binnensmonds
krassen maakt op deze plaat
tot het zijn zilte ziel uitbraakt
en dan verstilt in slappe smoes
