met oude schep speur ik naar woorden
door alle lagen die ze in zich dragen
van het rulle zand vol lust en leven
de zilte klei die je laat zweten
tot aan dikke plakken razernij
ik wacht – laat het mij zinnen geven
leg ze voor later vast opzij
de zwarte aarde zal ze het best bewaren
waar de pieren waken voor nieuwe regen
en ik al steeds minder wordt gemist
