Van mijn binnenkant uit gezien lijken anderen van buiten op slechts prooidieren soms. Angstig bekijken zij mijn naderende olijke buitenkant alsof ik hele belangrijke taken verstoor waarin zij verstrikt geraakt zitten zoals bijvoorbeeld die e-mail waarop antwoorden noodzaak is of bevinden zij zich net eenzaam en ontevreden in veel te krappe geplande focustijd voor een volgende vergadering online of op anderhalve meter offline over toevoegingen aan de lijst van vooruitgeschoven taken.
Sla ik vervolgens versomberd gade hoe we elkaar lijken te vergeten en te ontwijken in onze jacht naar niets echt wezenlijks belangrijks
