Gedichten die jou raken waar het hoort
ze was slechts gedacht om te verklaren
deze plaats van hier op aarde
tussen wat al zoveel langer draaide
het om ons heen te vatten in het platte
ze sneed dagen los van nachten
en kneedde er seizoenen van
het leek zo mooi te kloppen
een schrikkel hier en daar gelaten
je kon het snijden
in kleine reepjes
proppen in blanco hokjes vrij
maar wat leeg is moet gevuld, geplukt
zo lopen we slaafs achter haar aan
aan het onzerwij voorbij
die berg van morgen ga ik aan
uren zal ik smullen
vaatwasmachines vullen
lijnen vol met schoon en fris
ik zal zingen en dansen
van kamer naar kamer
in de keuken pruttelt lekker
ik kan niet wachten op de wekker
morgen dan
vannacht hangt nog heerlijk om mij heen
omarmt denken onder donzen deken
takenlijsten scharen om mijn warme bed
slaan koude punt achter stoute dromen
onvoldoend verdeelde taken
laten je ongerust ontwaken
nog zoveel onzin af te maken
keer jij onverrichter zaken
in onbeslapen bed
onder ongestreken laken
haal mij even uit mijn hoofd
en laat me de dingen doen
die op oude lijsten staan
achter mij aangeslopen
terwijl ik ze zo slinks ontwijk
met mijn slaafse schrijven
zit ik staren om het blijven
in het broeden op mijn denken
vink ik wat taken af – straks
hij danst in je maag soms
of slaat zijn boze golven stuk
tegen een broze ribbenkast
en je weet het, wanneer het te laat is
geen tijd meer te doen wat in je hoofd zit
het gevoel van nietig en eindig bestaan
je hart rent verloren rond
in een onbegonnen strijd
tegen het op hol geslagen zijn
of is het de koffie op nuchtere maag
op een zojuist ontwaakte dag
die enkel te laat begon
te pas en te onpas
leek de dag ongepast
gevuld met al wat moest
echter achterwege gelaten
na een pas op de plaats
eveneens prima paste
Van mijn binnenkant uit gezien lijken anderen van buiten op slechts prooidieren soms. Angstig bekijken zij mijn naderende olijke buitenkant alsof ik hele belangrijke taken verstoor waarin zij verstrikt geraakt zitten zoals bijvoorbeeld die e-mail waarop antwoorden noodzaak is of bevinden zij zich net eenzaam en ontevreden in veel te krappe geplande focustijd voor een volgende vergadering online of op anderhalve meter offline over toevoegingen aan de lijst van vooruitgeschoven taken.
Sla ik vervolgens versomberd gade hoe we elkaar lijken te vergeten en te ontwijken in onze jacht naar niets echt wezenlijks belangrijks
als lange dagen
alle aandacht vragen
onderweg naar de dood
houd ik mij enkel groot
lach ik zilte tranen
laat stilte denken dragen
slik door dit pijnlijk zijn
zo vol met schone schijn
golven slaan
taken woest
over de tafel
schuimbekkend
van ongeduld
vingers jagen
tijd versnelt
versmalt, versmelt
roodoranje braakt
uit overkokend brein
een traan wandelt
stil over je wang
op zoek
naar de nooduitgang