Soms zit ik voor me uit te turen
En slentert het denken
In langzaam verdwalen
Terug naar vroeger
Van oorlogje spelen
Via meidenpakkertje
Naar buiten vogels kijken
Tot aan die ochtend
Het allerlaatste ontbijt
Samen als gezin
De eerste onzekere stappen
Als kind van de rekening
Pendelen tussen pa en ma
Sussen van verslagen broers
Ondertussen balanceren
Op een spekglad randje
Verstopt in grappen
Druipend van cynisme
Tikte het verdriet gestaag
Als een snikkende bom
Die wel barsten moest
Nu en dan, maar altijd
In een driftbui, stilletjes huilen
In vernielen en verwoesten
Pakten wolken van verdriet
Zich gebroederlijk samen
In een zonnig rookgordijn
Van overduidelijke schijn
Behalve voor wie dieper keek
Verder durfde vragen
En zich niet liet foppen
Of eigen ik in mij herkende
Het pijnlijke verlangen
Naar pijnloos vroeger
Toen een hecht gezin
Nog eeuwig leek
Geschonken aan KIES voor het kind (expertisecentrum Kind en Scheiding):
https://kiesvoorhetkind.nl/nu-volwassen-ook-altijd-kind-met-gescheiden-ouders
Wauw broer.. wat een geweldig mooi geschreven gedicht.
Ik ben trots dat ik je mijn broer mag noemen.
Kus Mies.
Dankjewel broertje. Klopt wel denk ik met hoe die periode was. Gedicht pas onlangs geschreven eigenlijk. Helpt om er over te schrijven om er even van buiten naar te kijken. Kus
Geraakt.
dankjewel, deze doet mij ook aan de ene kant nog pijn maar aan de andere kant maakt het zaken helder
Stil van ….Weet dat nog zo goed.Sloeg bij de hele klas in als een bom.Mooi verwoord Wichard.
Dankjewel Diana, fijn om te horen