Caroline

Toen je ons zag, die eerste keer
Keek je allen aan vol zorg en liefde
Direct naar het midden
Het kind, de kern

Je sprak zonder woorden
Ik zie je, je bent er
En ik breng je thuis
Je pakte een hand en sprak

Je bent verdwaald
Waar wil je gaan
Je bent veel te ver
Blijf even staan

We gaan op reis
Het zal mooi zijn
Vol gevaar en angst
Maar ook vol schoonheid

We gaan naar binnen
Daar is het inzicht en uitzicht
Verpletterend en Adembenemend
In ons allemaal

Je wijst alleen de weg
Laat ons zelf zwoegen
Door de modder ploegen
En vinden wat nog ligt begraven

We kijken elkaar aan
Wie zijn we nu, en waar?
En waarom zijn we hier
Ooit vandaan gegaan?

Je gaf het vertrouwen
Een duwtje, een schouder
Een schop onder de kont
Een aai over de bol

En hier staan we samen
Met een gevoel van thuis
Aan de start, de basis
Van een vernieuwd zijn