je zult wonen in mijn woorden
tot aan het stollen van mijn bloed
ik laat je dansen, met mij sjansen
naar mij kijken vol verlangen
in enkel komma’s, een nieuw begin
schrijf ik je weer mijn wereld in
Blijf
Tag: vriendschap
Mis
het raakt raker
net die straat
opgebroken
je kunt er zo bij
het zachte
wat schuurt
je van haar houdt
dit nooit slijt
wat ook gezegd
gesproken
verzwegen
gelogen
het raakt raker
nu eenmaal
Dat gejij
zoals jij alleen jezelf kunt zijn
je lach tussen het wild waarop ik jaag
wil verslinden wat jouw onbevangen vraagt
het met je vluchten in jouw vrij, het enkel jij
laat mij jou grijpen tussen rijen tanden
tot jou begrijpen langs mijn wangen
in slechts de overgave overloopt
laat mij proeven van jouw zoet
van het bang en broos verlang
Lichtloos
alleen met mijn donker
zwelgend in van alles onder
wat smeult van binnenin
waar niemand komt nog
ik zo verdwaal soms
vergeten, vergeeld
verschrompeld
verdronken
daar denk ik vaak aan
wat maakt mij bijzonder
wie ziet dat wat er leeft
zo aan mijn schedel kleeft
zet felle lampen aan
en laat mij stralen
luister zonder huiver
tot aan voorbij voorbij
Dood
hij lag stil op schoot
mijn eindig – de dood
ik streelde broze haren
ze braken af
streek vingers over koude huid
het was te laat
gaten vielen gapend
maden vraten schrapend
ik rolde mij
in oude klamme lakens
zodat je het niet zag
straks
alleen mijn zijn zou weten
het levend, de hete adem
de lach na mijn verlegen
Losvast
zelfs hier in mijn meest alleen
het verste ver, voorbij verloren
weet ik, opdat ik nooit vergeet
bestaan bestaat niet zonder wij
je blijkt vervlochten met het mijn
en voelt het overal als samen
Weten
hoe bijzonder blijft het besef
jouw hart in mij te horen dansen
weten dat je aan mij denkt
de dag start altijd tezamen
in afstand zit je vlakbij altijd
je kijkt en lacht de dag vooruit
Gemis
het is er altijd
wel ergens
wanneer je iets ziet
dat wilt delen
het al voorbij is
het even sombert
lastig blijkt
iets onvoorzien
je dat wilt delen
het voorbijgaat
je lijkt gevangen
tot aan bevrijden
een zoen, knuffel
jouw zachte stem
voelen dat je er bent
Om
liefde wordt niet gewogen
vanaf daarboven als
één felle blik verovert
ze schuilt wat en schuifelt
beluistert je gefluister
voor haar val klapt
je bent verloren
totaal – en dat al
van tevoren
Laf
als oude tak brak ik hard af
lag laf ineengedoken
stond op
vanuit zelfgegraven graf
zag naar wat er wel was
twee herten in de verte
een buizerd boos op
mijn iets te roekeloos
daartussen kleuren
een stil gevuld met fluiten
door licht omlijst alleen