Gedichten die jou raken waar het hoort
de stad was somber boven glad
dood blad kleurde grauwgrijs bruin
zij moest toch wat
sluiers nat streken over gele gevels
verleden droop minzaam tussen tegels
ze keek niet op naar mijn voorbij
bleek al opgegeven door de tijd
vergeten, vergaan in haar verloren
behoorde niet langer tot morgen
Op volle kracht stamp ik hier
De wind blaast zorgen weg
En al mijn drukke denken
In voorbije meters achterlatend
In volle vrijheid verken ik
Het leven wat voorbij zoeft
En wat op mij af komt
Na elke trap op mijn pedaal
Verbaasd zie ik sippe gezichten
Achter glas verstopt in auto’s
Of driehoog achter de geraniums
Terwijl mijn wielen de dag verslinden
Mijn fiets en ik racen door de stad
Of mijmeren slingerend door het park
Staan al dromend voor het stoplicht
Terwijl ik geniet van het uitzicht