nu de dag zijn ogen opent
slentert hij kalm door je haar
streelt jouw lijf tot ontwaken
ziet hoe ik naar je staar
we kleurden de nacht
met jou en met mij
verslonden de tijd
en vreeën ons vrij
gromden en gilden
verhit en bezweet
tot alles verstilde
om nooit te vergeten
Tag: ochtend
Ontwaken
deze dag fluit mij uit
zet mij in haar schijn
slaat koude vlagen
tussen warme lagen
brengt mij naar het jou
de streling van je handen
het zachte van jouw kus
boven onbeslapen lakens
Ochtend
de ochtend was er al vannacht
nu aangevuld met fluiten in het licht
gaat denken over naar enkel zacht
zucht prille zon over ons gezicht
Begin
ochtenden kunnen zo heerlijk luisteren
jouw hoofd voorzien van frisse bries
met een bui even laten weten dat
je niets dan nietig bent, in haar ogen
Goedemorgen
ogen slapen nog
nu ik de dag in stap
zuigen de stilte op
als droge sponsen
mijn hoofd verstomd
nog niet uitgedroomd
klampt zich vast
aan het nieuwe nu
Koffie
geluidloos dooft mijn gapen
en zit ik buiten met koffie in een stoel
ogen knijpen met het rijpen van de dag
laat mij hier met haar stralen waken
Moe
vellen kraken over oude ogen
ik ze langzaam open
lang ga lopen door de dag
die nog moet ontwaken
raap ik gefluister en gefluit
van tussen groen verscholen leven
onderwijl vergeten
hoe donker daarstraks was
Weg
Je miste mij voordat ik weg reed
begreep voor je stil verder dreef
mijn mij in je sluimer achterbleef
zwijgend vertrok met wie ik was
Vroeg
met het haar nog
op half zeven
liep ik
rond de klok
van half acht
al even
Koud
waarom zo woest tegen mij
de amper uitgeslapen ik
je komt kil tot mijn warmste laag
die enkel lentelicht verdragen wil
is dit hier nu echt jouw laatste snik
laat je mij dan eindelijk vrij