Gedichten die jou raken waar het hoort
zal het er nog zijn straks, dat snappen
het in een enkele lijn voelen dat het klopt
dit weten zonder die twijfel of dat wankel
dit gestamel, gewiebel zonder kiezen
blijft het staan allemaal
gezekerd tegen beter weten in
verankerd in iets anders
of verdwijnt alles in het diepe van een nee
tussen scheuren weggelopen, verzwegen
begraven in een “hadden we maar, destijds”
gevraagd naar alle dagen, hoe ze waren
geraakt wat even kraakte van het zware
gekust, gestreeld, bemind zonder bedaren
mocht ik mijzelf ontmoeten
zoals ik ooit wil sterven
dan zal dat aan een tafel zijn
in de warme adem van Portugal
met uitzicht over zee proevend
van zout, knoflook, olijfolie
van dat wat naar gelukkig smaakt
de zon stil zien verdwijnen
met jouw hand daar in de mijne
mijzelf zacht te horen zeggen
dat je altijd al mijn alles was
wie weet wat er nog zal zijn straks
over honderd jaar pak hem beet vast
en ik gapend uit mijn kist ontwaak
tot we enkel rimpels zijn
wil ik nog van je houden
luisteren naar jouw laatste lach
tintelen na een lange kus
je broze vingers over droge huid
met het verdriet in tere groeven
dragen ze vlekken vol verleden
aderen tikken boterzacht
tot aan het rand
van ons altijd