kusten braken woeste golven
maanden hen tot rust
in vol aangezicht van verre maan
na eenzaam braken van wit schuim
stierven ooit geloofde dromen
tegen dit verstilde
duister sterrendak
kusten vele maanden later
nog zacht het stille afscheid
op het stenen voorhoofd
van verloren land
Ritmisch dreunen
grauwe golfen dansend
vol overgave kapot op
ongenadige branding
Spatten schuimend
onder bruisend applaus
uiteen in oneindig eren
van leven, lust en liefde
Passie zonder schaamte
In de luwte van de storm
trekken lage wolken verder
Verhullen hoog hemels blauw
wat aan land zo werd gemist
Als laatste trage stuipen
schuimt de zee nog even na
tot de luwte van de storm
ze kalm tot stilte maant
