de oude pony kruist haar pijnlijke blik
met een angstige en vermoeide mijne
uit het stof aan het einde van de verte verscheen
een overmacht woest getooide onbekenden
wat werden we klein ten overstaan van
tijd was wat er nu nog voor ons lag
tot aan een verzekerd eenzaam sterven
maar
niets bleek ooit zomaar opgegeven
onbegrepen keken ze hoe wij
met een opgeheven hoofd
nog even samen streden
met alles wat wij ooit samen waren
zouden wij hen een allerlaatste keer
moedig en onverschrokken in de ogen staren
een laatste adem eeuwig achterlaten
