de koude wereld plakt
onder mijn schoenen
neemt mij met haar mee
door winters groen
vol doodse schaduw
komt de dag tot leven
via mistig ademhalen
door zwarte zware drek
lokken onverkende paden
Tag: bos
Avondlach
Gelig kleurt laatste resten dag
krast lange schaduw in verder niets
Lachend vliegt verlate specht
alsof hij nog even nagenieten mag
golvend door steeds frissere lucht
Flinke vinken fluiten luidste tonen
voor de dag gordijnen sluit
Wilde Weerman
Speurtocht naar de wilde weerman
Zijn sporen nog warm, voelbaar
in de diepste groeven
van elke bocht
Zijn territorium,
de stilte van het bos,
haar stuivende droogte,
de meest beestachtige blubbers
Wild kijkt verschrikt,
het geluid van elektronisch schakelen,
ratelen van achternaaf
bij het even laten rusten
van stampende bovenbenen
Materiaal slechts een fiets, krom stuur,
rubber van noppenbanden
Krom voorover gebogen krachten
verpakt in taai verweerd vel
eisen uitsluitend moordende snelheid,
offeren zweet, tranen, snot en slijm
Door geen obstakel overwonnen
springt deze eigentijdse Tarzan
desnoods met de fiets als handtas
over de meest dwarse bomen
Ven
Tussen vlagen wind en regen
Laverend over drassig pad
Getuigen liggen half verslagen
Door storm uit lood geslagen
Meanderend gestuit door water
Vennen om correct te zijn
Rekken zich voor ons uit al gapend
Verlengen ons doelloos wandelen