de koude wereld plakt
onder mijn schoenen
neemt mij met haar mee
door winters groen
vol doodse schaduw
komt de dag tot leven
via mistig ademhalen
door zwarte zware drek
lokken onverkende paden
Tag: blubber
Wilde Weerman
Speurtocht naar de wilde weerman
Zijn sporen nog warm, voelbaar
in de diepste groeven
van elke bocht
Zijn territorium,
de stilte van het bos,
haar stuivende droogte,
de meest beestachtige blubbers
Wild kijkt verschrikt,
het geluid van elektronisch schakelen,
ratelen van achternaaf
bij het even laten rusten
van stampende bovenbenen
Materiaal slechts een fiets, krom stuur,
rubber van noppenbanden
Krom voorover gebogen krachten
verpakt in taai verweerd vel
eisen uitsluitend moordende snelheid,
offeren zweet, tranen, snot en slijm
Door geen obstakel overwonnen
springt deze eigentijdse Tarzan
desnoods met de fiets als handtas
over de meest dwarse bomen
Benen
Meestal sta ik met beide benen
Stevig op de vaste grond
Af en toe worstel ik mij
Door zware zwarte drek
Ik voel me wel eens alsof
Ze tot aan de knieën
Zitten vastgezogen in de blubber
Maar als ik jou zie loop ik op wolken