Gedichten die jou raken waar het hoort
het laat zich met niets vergelijken
en ik kan het nergens kopen
en ik zou dit ook niet willen
zelfs als dat wel zo was
het is de tintel van het weten
langs mijn wang, naar mijn buik
wanneer ik zie hoe je verblijdt
het net iets lichter in je ogen lijkt
als je in stilte even naar mij kijkt
Zoals blikken doden
troosten ogenblikken
in herkenning
lijken ze leugens
ontwijkend te verraden
door schaamte
gadegeslagen
terneergeslagen
weggekeken
vervlogen verre dromen
gedachten omlijnd in kaders
vol vermoeidheid
naast verdrongen verdriet
Er zijn er die
Klaar lijken te doden
En andere
Die smelten van verdriet
Die je lijken te ontwijken
Vertrokken van zovele pijnen
Of uitgehold en uitgedoofd
Ik zoek naar die
Nieuwsgierig speuren
Die een lach verbergen
Genieten in het nu
En vond die hele speciale
Fonkelend van verlangen
Naar de wondere wereld
Achter de mijne