denken drijft mij en overdrijft altijd
duwt mij randen over die er niet zijn
spuwt slierten twijfel in mijn ogen
trekt sporen door het zand, tot jij
ze wegspoelt alsof ze smelten en
mij warm blaast onder te dunne jas
vind alles weer waar ik verloren was
kust wolken weg tot enkel is wat blijft
