met de wind, de hagel en de buien
waarde ook de onrust door mijn lijf
en even wilde ik mij laten horen
ik dacht ik bel, stuur een kus, een hart
beken dat ik je mis, zo kwetsbaar ben
maar met de kou ook het besef
het kroop over mijn rug als koude drup
dat jij al lang vertrokken was
met de wolken mee verdwenen
thuis binnen waar je liever bleef
tenminste wist wat je wel had
