met de tenen over de rand van het matras
dat het nooit meer het toen van gisteren was
de laatste slok voor hij je niet meer smaakte
je naar haar keek en het je niet meer raakte
het wachten zelf vergeten was waarop
je tracht jou te voelen maar alles stokte
het na schuren niet meer bleek te schrijnen
zo zit aan alles en niets een eigen einde
