Zie ik in stilte luid je laatste lach
hoe jij breekbaar in mijn armen lag
ik zo trots nu op mijzelf zijn mag
voel dat jij dat ook nog even zag
Afscheid
Auteur: krijgerij
Tevreenden
Mag ik samen
met jou blijven
heerlijk zwemmen
door de vijver
enkel hier drijven
zonder ijver
op niets meer
dan onze lijven
Somsen
je hebt soms van die dagen
dagen die ineens vertragen
het licht lijken weg te dragen
naar waar een ander woont
lig ik mij weer af te vragen
zijn daar ook van deze dagen
soms
Thuis
geboren in een huis van tranen
muren dropen een stil verdriet
hield ik mij als klein kind staande
maar echt opbloeien deed ik niet
ik danste fier door elke kamer
sleet kleine teentjes tot aan bot
keek verlangend door kille ramen
naar dichte deur in droevig slot
groeide stilaan tot mooie dame
brak oude banden vol van pijn
houden van ging niet tezamen
met het verlangen mezelf te zijn
Afscheid
Nog één laatste dans
hou mij vast tot aan het eind
ons slechts stilte rest
Specht
hoe ze naar mij lacht
vanuit de verte in haar vrij zijn
van al wat mij zo dwars zit
tot aan golvende vlucht, zij zich losrukt
vanuit omlijstend geelgroen buiten
Vergeten
Ze was zo prachtig
voor ze verviel in godvergeten sterven
alleenzaam verbleekt tussen al dat krachtig groen
gelaten slaat zij vele schimmels gade
die haar binnenin stilaan verteren
Herkauw
laatste resten avond
laten zich prima smaken
zo met zijn allen
Gulpen
de dag danst met luwe lentezon
zwiert hoog en laag tussen oude daken
huizen eenvoudig neergekwakt, ooit
zo van: hier zal leven mooi zijn
Spreekwoordelijk
tegen wil en scheen schopte de man zijn hamer
hard onder zijn luie donder vandaan,
valt de arme ziel onder de arm voorover
met de neus in de boot zijn vooronder,
ziet hij niet langer heil in de slagen om de armen te ontwarren,
zoveel knopen telde hij zojuist al op zijn passen,
hij vlijde zijn oude hoofd in eelt te berde
vergeten dat zijn in het niet verzonken
vergulde pillen
weer eens bij die verdoemde snoek op zolder lagen