in ruige ruit zit hij op de bank
sokken gepokt en gemazeld
zou hij onderhand wakker zijn
of nog hangen in een waas
Moe
Maand: december 2022
Twijfel
alleen in jouw eentje kijk je op
naar de noordenwind
slaat zout om oren van groene woestenij
ongeslagen stap je in
vooruitzicht van straffende takken
tegen open schenen
je trapt vers pad dwars door oude tranen
koude vindt thuis op beslagen ramen
grauwe halmen snikken boven broze duinen
vriendschap slaapt in warme hand
Mond
ik lees je lippen voor spreken
hoe ze krullen met je lach
versmallen in getwijfel
trillen voor de traan
beklijven na een zoen
tot aan herhalen
Stem
er loopt iemand in mij mee
onder grijzig schedeldak
hij remt doemig denken af
lacht luid om dwazig dralen
Mis
de wind kwam tegen mij aangelopen
koude vlagen vlogen om mijn oude bast
waar jij tegenaan zou zijn gekropen
toen al het ons nog in vandaag zat
Toen
als kind stond je gewoon op en veroverde je een hele wereld op enkel rubberlaarzen door de blubber van straten tussen ooit eens af te bouwen huizen
en at je tussen de middag wel zes witte boterhammen, dik besmeerd met echte boter en ruim beregend met bergen hagel
en je drukte ze gewoon plat met vlakke, bijna niet gewassen handen, tot ze plakten en rende het nog zo te beleven leven in
en middagen duurden heel lang daarna waarover je tussen het bij het eten en het voor het slapen gaan nog steeds niet uitverteld raakte tegen wie er dan ook maar naar je wilde luisteren
en je was zo lekker voldaan moe in bed, dacht alleen na over deze afgelopen dag en misschien een stukje morgen, al sliep je dan al vaak
Motiverend
kruipend door de dag
handen en voeten
zoeken naar een lach
tussen het moeten
Muze
je ademt door mijn schrijven
met elk woord ruik ik je huid
en lijk ik even aan je ontglipt
bijt je op mijn onderlip