weet je nog waar we waren
toen we wisten zonder woorden
dat een ons geboren was
we bij elkaar hoorden
wisten hoe samen smaakte
hoe lekker dat toen was
Maand: november 2022
Muis
tussen saai en oeverloos gezever
leefde zij haar immer grijze leven
kwam ze tot het besef
haar wereld draaide zonder lef
veilig schuilen door niet op te staan
met de wind mee scheen ze te bestaan
aan haar had het nooit gelegen
leek ook haar sterven zelfs een zegen
want toen ze eenmaal in het graf lag
en men om haar mond een lach zag
bleek zij alleen van waarde
als voeding in de aarde
Morning after
nu de dag zijn ogen opent
slentert hij kalm door je haar
streelt jouw lijf tot ontwaken
ziet hoe ik naar je staar
we kleurden de nacht
met jou en met mij
verslonden de tijd
en vreeën ons vrij
gromden en gilden
verhit en bezweet
tot alles verstilde
om nooit te vergeten
Toen
ik hoor haar lach
door de kieren van de nacht
schalt ze vrolijk over straat
alsof wij ooit nog bestaat
Troost
starend door mijn tranen
is vragen nu stil te staan
je sterke armen warmend
oneindig
om mij heen te slaan
Sterfelijk
hoe sterk ze ook stond op haar zijn
brak ze broos in de aanblik van de dood
vanonder rauw naakt doolde hij
vanachter blauwe onschuld bezien
en van daaruit besloten zij dit pact
hij bleef waar hij laf sluimerend
woekerde tot aan het volgevreten
zij bleef tot aan de eeuwigheid
woorden scheppen haar bestaan
waar denken danst met vragen
de barmhartigheid zijn zege viert
en daarmee blijft zij ongeslagen
Jaloers
je glipt door de vingers van mijn hart
zoals je telkens naar de ander lacht
mijn woorden blijven ongehoord
ooit in stilte luid geschreven
Mistig
deze sluier om de dag
kruipt door mijn hoofd
omsluit de luide lach
verstomt tot fluister
luister naar mijn hart
blijf dichtbij het juiste
wat buiten leven mag
is nimmer gekluisterd
Trek
ik dwaal door je hals
zoet smelt bij elke kus
zo smaakt de liefde dus
hongerig naar huid
Anders
onderhuids kruipt het al
kleine pootjes ploeterend
vanuit mijn tenen omhoog
zo een onbestemd gevoel
duidend op de besluiten
op weg naar het meer van dit
veel minder van dat andere
zo vergaat mij veranderen